«Γιατὶ» ὅπως πολὺ
σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος
σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
Στο βαρύ κλίμα της
καθολικής απαγόρευσης της κυκλοφορίας και μετά από όσα συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο βρισκόμαστε μπροστά στην μεγαλύτερη πανδημία των νεότερων χρόνων.
Ο Κορονοϊός ,ένας ιός
γρίπης, έφτασε να σκοτώσει μέχρι σήμερα χιλιάδες ανθρώπους.
Γιατί όταν τα
ποσοστά πάντα αντιστοιχούν σε ανθρώπινες ζωές θα παραμένουν πάντα μεγάλα.
Σήμερα κάθε ατομικό
λάθος είναι συλλογικό και το αντίθετο.
Μένουμε σπίτι.
Μένουμε υγιείς.
Όμως ας είναι η μεγάλη ευκαιρία.
Ας αναλογιστούμε τα
χρόνια αλόγιστης χρήσης αντιβιοτικών, με μια Ελλάδα πρώτη σε χρήση αντιβιοτικών
για το 2019.
Ας αναλογιστούμε
την υπερβολική χρήση όλων των χημικών σκευασμάτων, την μόλυνση του
περιβάλλοντος και της τροφής, την υπερ-χρήση βιταμινών ως φτωχό αντικατάστατο
ποιοτικής τροφής και στην "αγιοποίηση του γύρου και της πίτσας".
Ας αναλογιστούμε
την παθολογία της ανθρώπινης φύσης με τις αποκλίνουσες από την ισορροπία
ψευδαισθήσεις .
Ας γίνει μέσο για
την βαθιά εσωτερική καλλιέργεια ότι η υγεία είναι εν νου και σώματι.
Ας είναι μέρος της
παιδείας η διαχείριση της ολότητας μας.
Τα συμπτώματα ας είναι οι φάροι για την ψηλάφηση των αιτιών κάθε απόκλισης μας.
Στην ερώτηση «πόσο
έχουμε αφήσει την υγεία μας στα χέρια του οποιοδήποτε άλλου και έχουμε αγνοήσει
την εσωτερική μας φύση και ανάγκη» η ίδια η φύση μας φέρνει αντιμέτωπους με την
πραγματικότητα.
Τι ουσιαστικά έχουμε κάνει για τον οργανισμό μας ώστε τώρα να μπορεί να διαχειριστεί ομαλά αυτήν την κατάσταση;
Που χάθηκε η φυσική απλότητα σ' αυτόν τον ασύλληπτα επιφανειακό και γρήγορο τρόπο ζωής;
Το ανοσοποιητικό δεν είναι ένα καλογυαλισμένο αυτοκίνητο να το «φουλάρουμε βενζίνη».
Το ανοσοποιητικό δεν είναι διαφορετική λειτουργία από τον τρόπο που σκεφτόμαστε, νιώθουμε
και αντιδρά το σώμα μας.
Το ανοσοποιητικό δεν ενδυναμώνεται με ένα σκεύασμα χωρίς την ατομική πραγματική φροντίδα.
Όταν η κλασική
βιολογία ακολουθεί την ιδέα του Λουδοβίκου Παστέρ, ο οποίος στα τέλη του 1800
έκρινε ότι η ασθένεια προέρχεται από τα έξω μικρόβια που εισβάλλουν στο σώμα
όταν διαπεράσουν το προστατευτικό φράγμα του δέρματος ή του βλεννογόνου ο
σύγχρονος του,Αντουάν Μπεσάν υπέθεσε ότι τα μικρόβια είναι πανταχού παρόντα ,
ότι το εσωτερικό περιβάλλον του σώματος και η γενική κατάσταση του ανθρώπου καθορίζουν
τον βαθμό στον οποίο αυτός είναι ευάλωτος σε μία ασθένεια.
Στο ανθρώπινο σώμα
πρέπει να υπάρχει κάποια εγγενής κατάσταση που επιτρέπει στα μικρόβια να
τραφούν και να προκαλέσουν ασθένεια ανατρέποντας την ισορροπία με την
υπερβολική ανάπτυξη τους.
Παρόλο που στο
τέλος της ζωής του ο Παστέρ υπαναχώρησε η θεωρία των μικροβίων κυριαρχεί ως
σήμερα και έδωσε αφορμή στην παστερίωση και την ανάπτυξη των αντιβιοτικών ,
παρόλο που τα τελευταία έχουν σαν συνέπεια την δημιουργία ανθεκτικών στελεχών
βακτηρίων.
Το κυνήγι του
αόρατου εχθρού συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ορμή όταν προς το τέλος του 19ου αιώνα
προτάθηκε ότι αόρατα σωματίδια (ιοί) μικρότερα από τα βακτήρια μπορούν να
προκαλέσουν επιδημικές ασθένειες για να φτάσουμε στην ανάπτυξη συνεχούς
αυξανόμενης φαρμακευτικής βιομηχανίας των εμβολίων. Χρησιμοποιώντας όλο και πιο
ισχυρά φάρμακα δημιουργούμε όλο και πιο ισχυρά βακτήρια γιατί όλα είναι θέμα
ισορροπίας.
Ο σύγχρονος
άνθρωπος αγνοεί ευθαρσώς έννοιες όπως φύση, περιβάλλον, χρόνος, αρμονία
καλλιεργώντας έναν εγωιστικό πολιτισμό βασιζόμενο πάνω στην ψευδαίσθηση του
διαχωρισμού.
Καθώς τα
περισσότερα συστήματα είναι δυναμικά έτσι και ο κόσμος των κυττάρων διακρίνεται
από ρευστότητα, με τον διαρκή μετασχηματισμό να χαρακτηρίζει τον μικρόκοσμο της
ζωής.
Τελικά δεν
βρισκόμαστε σε συνεχή πολιορκία όπως τείνει να πιστεύει ένας ακόλουθος του
Παστέρ, αλλά ούτε είμαστε αλώβητοι όσο καλλιεργούμε ένα δυνατό ανοσοποιητικό
σύστημα.
Η επίθεση λαμβάνει
χώρα μόνο όταν δεν βρισκόμαστε σε ισορροπία με τον εαυτό μας και την φύση, όταν
απομακρυνόμαστε από την ολιστική προσέγγιση του οργανισμού και όταν
αποποιούμαστε τα γενεσιουργά αίτια των συμπτωμάτων.
Η εσωτερική
ενδοσκόπηση δεν είναι μια επίπονη διαδικασία και το Όλον είναι μεγαλύτερο από
το άθροισμα των μερών του (Αριστοτέλης) γιατί είναι ένα πολύπλοκο
διασυνδεδεμένο δίκτυο μερών και τα μέρη έχουν συνεργικές ιδιότητες. Αυτή η
συνέργεια των παραγόντων που έρχονται σε επαφή δημιουργούν ένα αποτέλεσμα πολύ
μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο από το άθροισμα τους.
Η θεραπεία οφείλει να
βλέπει το συνολικά βέλτιστο καλό.
Και αυτό σημαίνει
σύνθεση, συνεργασία, εποπτεία και κρίση της συνολικής κατάστασης.
"Γι' αυτό κι
εγώ δεν γράφω πια
για να προσφέρω
χάρτινα ντουφέκια,
όπλα από λόγια
φλύαρα και κούφια!
Μόνο μιαν άκρη της
αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως
στην πλαστογραφημένη μας ζωή-
όσο μπορώ, κι όσο
κρατήσω!..." Τίτος Πατρίκιος
Μ.Νομικού
23/3/2020