«Κάθε υποκείμενο πρέπει πάντοτε να πράττει κατά τέτοιο τρόπο
ώστε να μεταχειρίζεται πάντα την
ανθρωπότητα,(δηλαδή όλους τους ανθρώπους) είτε στο πρόσωπό του είτε στο πρόσωπο
κάθε άλλου, ποτέ απλώς ως μέσον αλλά και ως σκοπό ταυτόχρονα»I Καντ
Ο I.Κάντ κάνει λόγο στο μέσο και το σκοπό . Θεωρεί πως η
ανθρωπότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον κάθε ένα ποτέ μόνο ως μέσο, αλλά πάντα
ταυτόχρονα ως σκοπό.
Το καθετί στη φύση υπάρχει α πριόρι και κατέχει τον δικό του
αυτοσκοπό. Αυτός ο σκοπός δεν καθορίζεται από το οτιδήποτε άλλο. Θα λέγαμε
υπάρχει για να υπάρχει ή καλύτερα υπάρχει γιατί υπάρχει. Θεωρώντας αυτό ως
γεγονός δημιουργούμε το σταθερό συμπέρασμα του ότι οφείλουμε πρώτα να
σεβαστούμε τον αυτοσκοπό κάθε μεμονωμένου μέρους.Γινόμενο το συμπέρασμα απαρχή
των πάντων αν θελήσουμε να μελετήσουμε τα πράγματα σε βάθος μπορούμε να
συνθέσουμε και να συνδέσουμε τα πάντα μεταξύ τους και εκεί το «υπάρχει γιατί
υπάρχει» αποκτά ταυτόχρονα σκοπό στο σύνολο χωρίς ποτέ να αναιρείται η έκαστη
αυταξία.
Ποτέ απλώς ως μέσον αλλά ως σκοπό ταυτόχρονα. Ο διαχωρισμός
μέσου και σκοπού γεννά ποικίλες δυσαρμονίες. Το μέσο λειτουργεί ως όχημα για το
αποτέλεσμα και ο σκοπός είναι το ίδιο το αποτέλεσμα.Όταν αυτά δεν υπάρχουν
ταυτόχρονα η ευρυθμία του συνόλου διαταράσσεται.Εκεί στην αντίθετη περίπτωση
όπου ταυτόχρονα μέσο και σκοπός υπάρχουν, η ευρυθμία προάγεται.
Είτε στο πρόσωπο του είτε στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Είτε ακολουθώντας την έσω έξω κίνηση είτε αντίστροφα την έξω έσω. Εκεί απόλυτα
ισορροπημένα υπάρχει εκπομπή ερεθισμάτων του ενός προς το σύνολο αλλά και του
συνόλου προς το ένα.
Να πράττει κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μεταχειρίζεται
πάντα την ανθρωπότητα. Αν ανθρωπότητα
είναι μια συνολική προσέγγιση όχι μόνο ένας περιορισμένος ορισμός του
ανθρώπινου είδους, τότε ανθρωπότητα και σύμπαν συνδέονται εμπεριέχοντας το ένα
το άλλο.Γενικά ως σύμπαν εννοούμε το σύνολο όλης της ύπαρξης, το Όλον.Όταν
φεύγει κανείς από το ατομικό και οδηγείται στο συλλογικό αυτό είναι πηγή
αληθινής δύναμης.Η αληθινή δύναμη δεν έρπει ,δεν εξεγείρεται αντίθετα δουλεύει για το
καλό και τη βελτίωση όλων.
Αντίθετα,όταν το υποκείμενο μεταχειρίζεται έκαστα υποκείμενα
και αντικείμενα ως μέσα για την εκπλήρωση των δικών του αναγκών ασεβεί προς τον
αυτοσκοπό καθενός αρχικά,αλλά και ουσιαστικά προς τον αυτοσκοπό του.Καταλήγει
κοντολογίς στην κατάργηση του δικού του αυτοσκοπού και ασεβεί προς την δική
του ύπαρξη.
Ο σεβασμός γεννά την ευρυθμία ή είναι η ίδια η ευρυθμία.Ετυμολογικά η του
ρυθμού το «ευ» οδηγεί στο ρέον , το ρέον της αρμονίας ,το ρέον της υγείας.
Θεωρώντας αυτά ως απαρχή μιας συνεκτικής αλληλουχίας προεκτείνοντας
θεραπευτικά τα συμπεράσματα πολλά και πολυεπίπεδα.
Στην ολιστική προσέγγιση τα πάντα ενυπάρχουν και λειτουργούν συνεργικά σε ένα ενιαίο ολόσωμα.Πιο συγκεκριμένα στην Ομοιοπαθητική θεραπευτική τέχνη είναι γεγονός πως «η
ανώμαλα διαταραγμένη ζωτική αρχή μπορεί να προκαλέσει στον οργανισμό τα
αντίθετα αισθήματα και να τον παρακινήσει σε ανώμαλες λειτουργίες, που τις
ονομάζουμε αρρώστια» (s11.Όργανον). Η διαταραχή αυτής της αόρατης δυναμικής
δύναμης/αρχής οδηγεί σε διαταραχή της
ευρυθμίας της ολότητας και όχι κάθε έκαστου μέρους. Γι αυτό και πάντα θα
αποτελεί τεράστιο θεραπευτικό ατόπημα η μεμονωμένη προσέγγιση του μέρους και
όχι του συνόλου, όπου μέρος το σύμπτωμα και όπου το σύνολο ο άνθρωπος.Το μέρος
είναι κατ’ουσία το μέσο και το σύνολο ο σκοπός. Σκοπός στην θεραπεία είναι
εύρυθμη ροή της ζωτικής δύναμης στο κάθε ον και εν τέλει αυτή η εύρυθμη
λειτουργία δημιουργεί την υγεία σε όλο το σύστημα. Η θεραπεία λοιπόν,
επιτυγχάνει την ομαλότητα σε βαθύ
εσωτερικό επίπεδο του όντος.
Το ομοιοπαθητικό σκεύασμα αποτελεί έναν δυναμικό
αντικατοπτρισμό του πολυδιάστατου κόσμου.Είναι μια συμπύκνωση του βάθους της
αρχικής ουσίας ,που εν δυνάμει αποτελεί
την απαρχή και τον ερεθισμό της λειτουργίας της ζωτικής αρχής.Με αυτόν τον
τρόπο οδηγείται τελικά στην καθόλου απατηλή αλλά πολύ πραγματική δυναμική
αυτοθεραπεία.
Όμως,όταν χρησιμοποιείται μεμονωμένα σαν μέσο για καταστολή
συμπτωμάτων καθαιρείται η δυνατότητα του βάθους να δεχτεί οποιαδήποτε
πραγματική μεταβολή. Αντιθέτως,επειδή
δεν υπάρχει σεβασμός η ροή αντιδρά με την διαταραχή να γίνεται πολυπλοκότερη,η
ένταση της να εντείνεται και να υπάρχει η περίφημη καταπίεση συμπτωμάτων.
Πολλές φορές για αυτό το λόγο κατηγορείται η αλλοπαθητική προσέγγιση του αντι-συμπτώματος
(αντι-πυρετικού κοκ) αλλά μένει πάντα μη εξετάσιμο το γεγονός της καταπίεσης της εκδήλωσης της διαταραχής της ζωτικής αρχής (συμπτώματα) από την
δισδιάστατη επιφανειακή χρήση των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων. Εκεί λόγω
περιορισμένης θέασης και άγνοιας ίσως των πολυεπίπεδων διαστάσεων της
Ομοιοπαθητικής δεν υπάρχει ουσιαστική θεραπεία.Η διαταραχή επηρεάζεται περισσότερο από την θεωρητικά απλή αντικατάσταση σκευασμάτων, που θυμίζει και την
ισοπαθητική προσέγγιση.Η συνέπεια και ο πολυεπίπεδος συγκερασμός οδηγούν στην εμβάθυνση και στην πραγματική συνολική προσέγγιση.(Ποτέ απλώς ως μέσον.)
Το επιπέδο πραγματικότητας ή το επίπεδο αντίληψης της
εμπειρίας των πάντων είναι η αρχή όλων. Στην θεραπευτική
διαδικασία τα μέρη είναι δύο.Η σχέση τους αμφίρροπη, πολυσύνθετη και δυναμικά
εξελισσόμενη.Όταν το ένα μέρος καθιστά το άλλο μέσον καμία ροή σε όλη την
διαδικασία δεν επιτυγχάνεται.Ξανά και πάντα ο σεβασμός έχουν τον πρώτο ρόλο.
«Δύο πράγματα γεμίζουν την ψυχή μου θαυμασμό κι’ ευλάβεια
πάντοτε καινούργια και μεγάλη…ο έναστρος ουρανός παν’ από μένα κι’ ο ηθικός
νόμος μέσα μου. Αυτά τα δύο πράγματα…τα βλέπω μπροστά μου και τα συνδέω άμεσα
με τη συνείδηση της ύπαρξής μου. Το πρώτο αρχίζει απ’ τη θέση που κατέχω στον
αισθητό εξωτερικό κόσμο….το δεύτερο αρχίζει απ’ το αόρατο εγώ μου, απ’ την
προσωπικότητά μου, και με παρουσιάζει σ’ ένα κόσμο, όπου υπάρχει το αληθινό
άπειρο κι’ όπου μόνο η διάνοια μπορεί να εισδύσει…» Ι Καντ
24/2/2017
Μ. Νομικού
24/2/2017
Μ. Νομικού