O Ομοιοπαθητικός που έχει μελετήσει την ομοιοπαθητική Materia Medica επί πολύ καιρό και πολύ ευσυνείδητα , του επιτρέπεται να εστιάσει την προσοχή του στις εικόνες των συμπτωμάτων των ασθενών.
Αυτό όταν απαιτείται θα χρησιμεύει στη θεραπεία των ασθενών προσωπικοτήτων των ανθρώπων.
Αυτές βέβαια είναι πολυάριθμες και ποικίλες ώστε να ονομασθούν ή να ταξινομηθούν. Συχνά έχω δει κάποιον που συνταγογραφεί με την διαισθητική μέθοδο να λέει : " Δεν μπορώ να σας πω ακριβώς κατέληξα να χορηγήσω εκείνο το ομοιοπαθητικό φάρμακο,πέρα από το γεγονός ότι του ταίριαζε" .
Αυτό είναι κάτι που το έχουμε ακούσει ,που το έχουμε νιώσει και δει. Όμως ποιος τάχα μπορεί να προσπαθήσει να το εξηγήσει; Είναι κάτι που δεν έχει να κάνει με τον αρχάριο στην Ομοιοπαθητική,
αλλά κάτι που έρχεται βαθμιαία στον έμπειρο συνταγογράφο με το καλλιτεχνικό αισθητήριο. Αποτελεί μονάχα την ανάπτυξη της τέχνης του καλλιτεχνικού νου , δηλαδή αυτό που παρατηρούμε σε όλους τους καλλιτέχνες.Ανήκει σε όλους τους καλλιτέχνες θεραπευτές.
Ωστόσο εάν εφαρμοσθεί καθ' υπερβολή τότε μπορεί να οδηγήσει και σε κάποιο τρομερό λάθος.
Τότε θα πρέπει να διορθωθεί αυτή η τάση της υπερβολής με εργασία με το repertory που θα γίνεται με το γνωστό μηχανικό τρόπο.
Όσο περιορίζει κάποιος την τάση για απροσεξία κατά την συνταγογράφηση και την μέθοδο, τόσο σοφότερος γίνεται σε καλλιτεχνικά αποτελέσματα και σε εργασία με την Materia Medica. Τα δύο στοιχεία πηγαίνουν χέρι χέρι και θα πρέπει να κρατιούνται σε έναν υψηλό βαθμό ισορροπίας. Διαφορετικά οι χαλαρές μέθοδοι και συνήθειες δυστυχώς θα συναντήσουν οποιοδήποτε καλό εργάτη της ομοιοπαθητικής.
J.T. Kent